Νεφρολογία

Η Νεφρολογία είναι μια υποειδικότητα της εσωτερικής παθολογίας. Ο νεφρολόγος είναι ο γιατρός που έχει εκπαιδευτεί στην διάγνωση και την αντιμετώπιση της νόσου των νεφρών, με τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης, τη ρύθμιση ηλεκτρολυτών, την εξισορρόπηση-ομοιόσταση υγρών στο σώμα, και τη διαχείριση ασθενών σε αιμοκάθαρση, περιτοναική κάθαρση και μετά από μεταμόσχευση νεφρού.

Υπάρχει μία ποικιλία από νεφρολογικές διαταραχές συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών της οξεοβασικής ισορροπίας, των ηλεκτρολυτών, των σπειραματονεφριτίδων, της νεφρολιθίασης (πέτρες στα νεφρά), της υπέρτασης (υψηλή αρτηριακή πίεση), της οξείας νεφρικής νόσου και της τελικού σταδίου νεφρική νόσο.

Η Νεφρολογία είναι μια ειδικότητα της ιατρικής και της παιδιατρικής που ασχολείται με τα νεφρά: η μελέτη της φυσιολογικής λειτουργίας των νεφρών και των νεφρικών παθήσεων, η διατήρηση της υγείας των νεφρών και η θεραπεία της νεφρικής νόσου, από τη διατροφή και τα φάρμακα έως τη θεραπεία αντικατάστασης νεφρών (αιμοκάθαρση και μεταμόσχευση νεφρού).

Η Νεφρολογία μελετά επίσης συστηματικές καταστάσεις που επηρεάζουν τα νεφρά, όπως ο διαβήτης και η αυτοάνοση νόσος. και συστηματικές ασθένειες που εμφανίζονται ως αποτέλεσμα νεφρικής νόσου, όπως η νεφρική οστεοδυστροφία και η υπέρταση. Ένας γιατρός που έχει κάνει επιπρόσθετη εκπαίδευση και έχει πιστοποιηθεί στη νεφρολογία ονομάζεται νεφρολόγος.

Η Νεφρολογία είναι μια υποειδικότητα της εσωτερικής

Παιδιατρική

Η παιδιατρική είναι μια σχετικά νέα ιατρική ειδικότητα. Ο Ιπποκράτης, Αριστοτέλης, Κέλσος, Σορανός και ο Γαληνός είχαν κατανοήσει τις διαφορές στην ανάπτυξη και ωρίμανση των οργανισμών που απαιτούσε διαφορετική μεταχείριση.

Ο αρχαίος Έλληνας γιατρός και γυναικολόγος Σορανός ο Εφέσιος κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα, έγραψε το πρώτο γνωστό χειρόγραφο αφιερωμένο στην παιδιατρική. Ο Πέρσης λόγιος και γιατρός Αλ-Ραζή (865-925) δημοσίευσε μια σύντομη πραγματεία περί ασθενειών μεταξύ των παιδιών. Το πρώτο τυπωμένο βιβλίο για παιδιατρική ήταν στα ιταλικά (1472) – Bagallarder Little Book on Disease in Children. Ο Αβραάμ Τζάκομπι (1830-1919) είναι γνωστός ως ο πατέρας της Παιδιατρικής λόγω της μεγάλης συνεισφοράς του στον τομέα αυτό. Γεννήθηκε στη Γερμανία, όπου έλαβε την ιατρική εκπαίδευσή του, αλλά αργότερα ασκείται στην πόλη της Νέας Υόρκης.

Στο δυτικό κόσμο, το πρώτο γενικά αποδεκτό παιδιατρικό νοσοκομείο είναι το Νοσοκομείο des Enfants Malades ( Νοσοκομείο για Άρρωστα Παιδιά), που άνοιξε στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1802 στην περιοχή προηγούμενου ορφανοτροφείου. Από την αρχή, αυτό το περίφημο νοσοκομείο δεχόταν ασθενείς μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε ετών, και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα, όπως το παιδιατρικό τμήμα του Necker-Enfants Μαλάδες Νοσοκομείου, που δημιουργήθηκε το 1920 από την συγχώνευση με το γειτονικό Νοσοκομείο Necker, που ιδρύθηκε το 1778.

Αυτό το παράδειγμα άρχισε σταδιακά να ακολουθείται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το Charité (ένα νοσοκομείο που ιδρύθηκε το 1710) στο Βερολίνο καθιέρωσε ένα ξεχωριστό Παιδιατρικό Παράρτημα το 1830, ακολουθούμενη από ανάλογους φορείς στην Αγία Πετρούπολη το 1834, και στη Βιέννη το 1837. Ο αγγλόφωνος κόσμος περίμενε μέχρι το 1852 για το πρώτο παιδιατρικό νοσοκομείο του, το Νοσοκομείο για Άρρωστα Παιδιά, Great Ormond Street, περίπου πενήντα χρόνια μετά την ίδρυση του συνονόματού του στο Παρίσι. Στις ΗΠΑ, το πρώτο παρόμοιο ίδρυμα ήταν το Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφεια, το οποίο άνοιξε το 1855, και στη συνέχεια το Νοσοκομείο Βοστώνης Παίδων (1869).

Η εκπαίδευση των παιδιάτρων διαφέρει σημαντικά σε όλο τον κόσμο. Ανάλογα με τη δικαιοδοσία και το πανεπιστήμιο, οι ιατρικές πανεπιστημιακές σπουδές μπορεί να είναι είτε σε προπτυχιακό επίπεδο ή μεταπτυχιακό επίπεδο. Το πρώτο διαρκεί συνήθως πέντε ή έξι χρόνια, και είναι ενιαίο στην Κοινοπολιτείας. Οι συμμετέχοντες στο μεταπτυχιακό επίπεδο, φοιτούν τέσσερα ή πέντε χρόνια, αφού έχουν ολοκληρώσει την τριετή ή τετραετή πανεπιστημιακή κατάρτιση. Οι πτυχιούχοι ιατρικής έχουν ένα ειδικό πτυχίο για τη χώρα και το πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησαν. Αυτός ο βαθμός πληροί τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν στον γιατρό να αδειοδοτηθεί ή να απογραφεί σύμφωνα με τους νόμους της συγκεκριμένης χώρας, και μερικές φορές και σε άλλες χώρες, που υπόκεινται σε απαιτήσεις πρακτικής άσκησης.

Οι παιδίατροι πρέπει να προβούν σε περαιτέρω εκπαίδευση στον τομέα της προτίμησής τους. Αυτό μπορεί να διαρκέσει 4 έως 8 ή και περισσότερα χρόνια (ανάλογα με τη δικαιοδοσία και το βαθμό εξειδίκευσης). Η μεταπτυχιακή εκπαίδευση για ένα γιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας, δεν είναι γενικά τόσο μακρά όσο για έναν ειδικευόμενο σε νοσοκομείο.

Στις περισσότερες χώρες, το επίπεδο του βαθμού εισόδου είναι κοινό για όλους τους κλάδους του ιατρικού επαγγέλματος, αλλά σε ορισμένες δικαιοδοσίες, η εξειδίκευση στην παιδιατρική μπορεί να αρχίσει πριν από την ολοκλήρωση αυτού του βαθμού.

Η παιδιατρική είναι μια σχετικά νέα ιατρική

Αγγειολογία

Η Αγγειολογία είναι η ιατρική ειδικότητα που είναι αφιερωμένη στην μελέτη του κυκλοφορικού συστήματος και του λεμφικού συστήματος, δηλαδή των αρτηριών, των φλεβών και των λεμφικών αγγείων.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτός ο κλάδος της ιατρικής ονομάζεται αγγειολογία ενώ στις ΗΠΑ ο όρος αγγειακή ιατρική είναι ο πιο συχνός. Η αγγειακή ιατρική (ή αγγειολογία) είναι ο κλάδος της ιατρικής που ασχολείται με την πρόληψη, την διάγνωση και την θεραπεία των ασθενειών που σχετίζονται με τα αγγειακά και τα αιμοφόρα αγγεία.

Οι αρτηριακές ασθένειες εντοπίζονται στην αορτή (πχ ανευρύσματα) και στις αρτηρίες που τροφοδοτούν τα πόδια, τα χέρια, τα νεφρά, τον εγκέφαλο και τα έντερα. Εντοπίζονται στην αρτηριακή θρόμβωση και τον εμβολισμό , στις αγγειΐτιδες, στις αγγειοσπαστικές διαταραχές.

Η αγγειολογία ασχολείται με την πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων όπως η καρδιακή προσβολή και το εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι φλεβικές ασθένειες περιλαμβάνουν την φλεβική θρόμβωση, την χρόνια φλεβική ανεπάρκεια και τους κιρσούς. Οι λεμφικές ασθένειες περιλαμβάνουν τις πρωτογενείς και δευτερογενείς μορφές λεμφοιδήματος αλλά και τροποποίηση των παραγόντων κινδύνου για τις αγγειακές παθήσεις όπως υψηλή χοληστερόλη και υψηλή αρτηριακή πίεση.

Οι παράγοντες καρδιαγγειακού κινδύνου όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση και η υψηλή χοληστερόλη εμπίπτουν στην ειδικότητα της αγγειακής ιατρικής.

Η Αγγειολογία είναι η ιατρική ειδικότητα που

Γναθοπροσωπική

Η Στοματική και Γναθοπροσωπική Χειρουργική (παλαιότερος και ευρέως διαδεδομένος όρος: Γναθοχειρουργική) είναι η ιατρική ειδικότητα που απαιτεί γνώσεις της οδοντιατρικής και της ιατρικής επιστήμης.

Ο Στοματικός και Γναθοπροσωπικός Χειρουργός ασχολείται με τη λήψη ιστορικού, την πρόληψη, την εξέταση, τη θεραπεία και την αποκατάσταση συγγενών και επίκτητων παθολογικών καταστάσεων του κρανίου, του πρόσωπου, του στόματος, των γνάθων και του τραχήλου. Οι επίκτητες καταστάσεις μπορεί να είναι αποτέλεσμα νόσου, δυσμορφίας, όγκου, τραύματος, εκφύλισης και γήρατος.

Η Στοματική και Γναθοπροσωπική Χειρουργική ξεκίνησε στην Ελλάδα -όπως και σε όλες τις χώρες του κόσμου- ως ειδικότητα της οδοντιατρικής επιστήμης, λόγω της στενής συνάφειας της αισθητικής και της λειτουργίας του προσώπου με το στοματογναθικό σύστημα. Στα χρόνια που πέρασαν, με τη συνεχή διεύρυνση του φάσματος της ειδικότητας, παρουσιάστηκε η ανάγκη να ενταχθεί η ιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα της Στοματικής και Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής.

Έτσι το 2001 καθιερώθηκε η ένταξη του πτυχίου της Ιατρικής σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη απόκτηση του τίτλου της ειδικότητας.Το 2003, η ειδικότητα της Στοματικής και Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής στην Ελλάδα αναγνωρίστηκε ως ειδικότητα της Οδοντιατρικής και Ιατρικής επιστήμης, ενώ από το 2014 η ειδικότητα αναγνωρίζεται ως Ιατρική ειδικότητα και οι Στοματικοί και Γναθοπροσωπικοί Χειρουργοί μπορούν να είναι μέλη του Ιατρικού Συλλόγου, του Οδοντιατρικού Συλλόγου ή και των δύο Συλλόγων της περιοχής όπου δραστηροποιούνται επαγγελματικά.

Στην Ευρώπη, και ειδικά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ειδικότητα ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους σε διάφορες χώρες. Παρόλα ταύτα, για τους επίσημους φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης, η ειδικότητα της Στοματικής και Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής προσδιορίζεται ως ιατρική . Συγκεκριμένα:

Στην Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Πολωνία, την Σλοβενία, την Λετονία, την Λιθουανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, το Λουξεμβούργο και την Ιταλία, η ειδικότητα ανήκει στις Ιατρικές ειδικότητες και απαιτεί πτυχίο Ιατρικής και βεβαίωση παρακολουθήσεως διετούς προγράμματος σπουδών στην Οδοντιατρική (Ιατρική ειδικότητα στην οδηγία 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: Μaxillo-facial surgery).

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, την Γερμανία, την Κύπρο, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Μάλτα, την Ουγγαρία, το Λουξεμβούργο, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Φινλανδία, η ειδικότητα ανήκει στις Ιατρικές ειδικότητες και απαιτεί πτυχίο Ιατρικής και πτυχίο Οδοντιατρικής (Ιατρική ειδικότητα στην οδηγία 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: Dental, oral and maxillo-facial surgery). Σε αυτήν την ομάδα των χωρών που ακολουθούν το συγκεκριμένο σύστημα απόκτησης ειδικότητας, συμπεριλαμβάνονται η Ελβετία (μη μέλος της Ε.Ε.) και η Ελλάδα. Το πτυχίο της Οδοντιατρικής σε μερικές από αυτές τις χώρες, π.χ. Βέλγιο, Γερμανία, μπορεί να αποκτηθεί κατά τη διάρκεια του χρόνου εκπαίδευσης στην ειδικότητα.

Θεωρητική εκπαίδευση

• Μέθοδοι διάγνωσης των ανωμαλιών, βλαβών, νοσημάτων και παθήσεων των οδόντων, του στόματος, προσώπου, σπλαγχνικού κρανίου και των γύρω ιστών.
• Αναγνώριση των κλινικών εκδηλώσεων των συστηματικών νόσων στην παραπάνω περιοχή.
• Μέθοδοι διερεύνησης και βιοψίας.
• Αντιμετώπιση επειγουσών γναθοπροσωπικών περιπτώσεων.
• Γενικές αρχές της εφαρμογής της χειρουργικής επιστήμης.
• Επανορθωτική και αισθητική Χειρουργική προσώπου.
• Επούλωση τραύματος – δερματικά μοσχεύματα – αλλομοσχεύματα.
• Αποκατάσταση ελλειμμάτων τραχηλοπροσωπικής χώρας με μυϊκούς, μυοδερματικούς , σύνθετους κρημνούς, όπως και με τεχνικές μικροχειρουργικής.
• Όγκοι σπλαγχνικού κρανίου τραχήλου παίδων και ενηλίκων.
• Κρανιοπροσωπικές διαμαρτίες διαπλάσεως.
• Φυσιολογία και Παθολογία των σιελογόνων αδένων.

Πρακτική εκπαίδευση

• Χειρουργική στόματος – Οδοντοφατνιακή Χειρουργική
• Αντιμετώπιση τραχηλοπροσωπικών λοιμώξεων.
• Τραυματολογία του στοματο-γναθο-προσωπικού συμπλέγματος και των γύρω ιστών.
• Προπροσθετική χειρουργική με χρήση ελεύθερων και μισχωτών κρημνών και την τοποθέτηση αυτομοσχευμάτων ή αλλομοσχευμάτων στην άνω και κάτω γνάθο, οδοντικά και γναθοπροσωπικά εμφυτεύματα.
• Επανορθωτική χειρουργική μαλακών και σκληρών ιστών του προσώπου – μικροχειρουργική.
• Ορθογναθική, κρανιοπροσωπικές δυσπλασίες και αισθητική χειρουργική του προσώπου.
• Προσωπαλγίες.
• Διατατική οστεογένεση προσωπικού κρανίου.
• Χειρουργική και παθολογία νόσων του γναθιαίου άντρου.
• Χειρουργική καλοήθων – κακοήθων όγκων και κύστεων στοματογναθοπροσωποτραχηλικής περιοχής.
• Χειρουργική και παθολογία κροταφογναθικής διαρθρώσεως.
• Αντιμετώπιση συγγενών κρανιοπροσωπικών ανωμαλιών (χειλεο-γναθο-υπερωιοσχιστιών κ.α.).
• Χειρουργική καλοήθων και κακοήθων παθήσεων των σιελογόνων αδένων.
• Θεραπεία κάθε άλλης βλάβης των μαλακών και σκληρών ιστών που απαιτούν χειρουργική παρέμβαση στη στοματογναθοπροσωποτραχηλική περιοχή.
• Εφαρμογές laser στη Στοματογναθοπροσωπική Χειρουργική.
• Ενδοσκοπικές τεχνικές στη Στοματογναθοπροσωπική Χειρουργική.
• Επανορθωτική Μικροχειρουργική στη Στοματογναθοπροσωπική Χειρουργική.
• Εκπαίδευση στους υπερήχους στη στοματογναθοπροσωπική περιοχή.

Η Στοματική και Γναθοπροσωπική Χειρουργική (παλαιότερος και ευρέως διαδεδομένος

Ωτορινολαρυγγολογία

Η Ωτορινολαρυγγολογία είναι χειρουργική υποειδικότητα στην ιατρική που ασχολείται με τη χειρουργική και ιατρική διαχείριση των παθήσεων της κεφαλής και του λαιμού. Οι γιατροί που ειδικεύονται σε αυτόν τον τομέα ονομάζονται ωτορινολαρυγγολόγοι.

Επίσης είναι η ειδικότητα που ασχολείται με τα περισσότερα επεισόδια ιλίγγου.  Οι ασκούμενοι καλούνται ως Χειρουργοί Ωτορινολαρυγγολόγοι. Ο Ωτορινολαρυγγολόγος έχει λάβει την ειδικότητα της ιατρικής που εξετάζει την περιοχή των αυτιών, της μύτης και του λάρυγγα ονομάζεται ωτορινολαρυγγολογία ή και χειρουργική ωτορινολαρυγγολογία κεφαλής και λαιμού. Ήδη από τον 19^ο αιώνα οι γιατροί μελέτησαν και ερμήνευσαν την διασύνδεση που υπάρχει μεταξύ λαιμού και  κεφαλής.

Ένας συνήθης όρος που χρησιμοποιείται για την ειδικότητα αυτή είναι ΩΡΛ (αυτιά, μύτη και λαιμό).  Ο όρος προέρχεται από την ελληνική ωτολαρυγγολογία.

Οι ασθενείς αναζητούν θεραπεία από ωτορινολαρυγγολόγο για ασθένειες του αφτιού, της μύτης, του λαιμού, της βάσης του κρανίου και κεφαλιού. Αυτές συνήθως περιλαμβάνουν λειτουργικές ασθένειες που επηρεάζουν τις αισθήσεις και τις δραστηριότητες του φαγητού, του ποτού, της ομιλίας, της αναπνοής, της κατάποσης και της ακοής. Πιο συγκεκριμένα η παθολογία της ωτορινολαρυγγολογίας περιλαμβάνει την ενδελεχή εξέταση του βλενογόνου του στόματος, των αμυγδαλών και του φάρυγγα ενώ ελέγχεται και η λειτουργία του ακουστικού πόρου των αυτιών και των τυμπάνων.

Επίσης, ο Ωτορινολαρυγγολόγος εξετάζει με τη χρήση του λαρυγγικού κατόπτρου τον λάρυγγα και τις φωνητικές χορδές και με ψηλάφηση τους λεμφαδένες του τραχήλου και του θυροειδούς.

Επιπρόσθετα, η χειρουργική επέμβαση περιλαμβάνει τη χειρουργική διαχείριση και ανοικοδόμηση των καρκίνου και του καλοήθη όγκου της κεφαλής και του λαιμού, καθώς και της πλαστικής χειρουργικής του προσώπου και του λαιμού.

Η Ωτορινολαρυγγολογία είναι χειρουργική υποειδικότητα στην ιατρική που ασχολείται