Η Γεωργία Ζώη μίλησε στην On Time και στη Σίσσυ Μενεγάτου για το πολύ σοβαρό ατύχημα που είχε και που λίγο έλειψε να της κοστίσει τη ζωή.
Υπήρξε κάποια δύσκολη στιγμή που φοβήθηκες για τη ζωή σου; Αυτό που λέμε ότι πέρασες ξυστά από το θάνατο και τον ¨ξεγέλασες»;
Ναι, σε ένα δεύτερο πολύ σοβαρό αυτήν τη φορά τροχαίο ατύχημα. Ήταν το 1986 όταν πήγα να παραδώσω τα σχέδια για το Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς. Έμεινα δέκα μέρες στο νοσοκομείο, τις δύο ήμουν σε αφασία. Είχε σπάσει η λεκάνη μου, είχα σημάδια στο πρόσωπο κι έπρεπε να μείνω ακίνητη για ένα μήνα.
Με δική μου ευθύνη, επέστρεψα μετά από δέκα μέρες στην Αθήνα με το αεροπλάνο, για να είμαι κοντά στους δικούς μου. Πέρασα ακίνητη με ειδικά μηχανήματα για να είναι το πόδι μου κρεμασμένο ψηλά για ένα μήνα και στη συνέχεια πέντε με έξι μήνες με πατερίτσες και φυσικοθεραπείες για να καταφέρω να επανέλθω.
Μπορείς να πεις ότι σώθηκες από θαύμα της Παναγίας;
Ναι επειδή είμαι θρήσκα κι ο παππούς μου ήταν παπάς κι ο πατέρας μου ψάλτης -κι εγώ έψελνα στην εκκλησία- γαλουχήθηκα με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι η Παναγία ήταν κοντά μου και σώθηκα. Κι αυτό γιατί μου συνέβη κάτι παράξενο.
Ενώ είχα τραυματιστεί σοβαρά, βρήκα μια περίεργη δύναμη. Συνεχώς έλεγα μέσα μου να κρατηθώ στη ζωή, να μην χάσω τις αισθήσεις μου, για να τα ζήσω όλα, τη δυσκολία, τον πόνο, το φόβο, όλα τα συναισθήματα και, αν επιζήσω, να το παίξω όλο αυτό στο θέατρο.
Όλο αυτό ήταν τελείως μεταφυσικό, ανεξήγητο, όλη αυτή η αίσθηση, η δύναμη κι η σκέψη που με κράτησε στη ζωή. Θυμάμαι ακόμα ότι μόλις με έβγαλαν αιμόφυρτη από το τζιπ, αισθάνθηκα σαν βάλσαμο τις σταγόνες της βροχής. Ήδη είχε πιάσει κι έτσι γλίστρησε το αυτοκίνητο και συνέβη το τροχαίο κατά το οποίο βρέθηκε το αυτοκίνητο πάνω σε τσιμεντένιους στύλους της ΔΕΗ.
