Το σύστημα Υγείας στην Ελλάδα δουλεύει ως εξής: Κλινικοί ιατροί, ιδιώτες ή νοσοκομειακοί, συνταγογραφούν διαγνωστικές εξετάσεις για ασθενείς τους. Εκδίδουν παραπεμπτικά, τα οποία οι ασθενείς προσκομίζουν στους μικροβιολόγους. Οι μικροβιολόγοι υποχρεωτικά εκτελούν τις εξετάσεις που άλλοι συνταγογράφησαν. Στο τέλος, ο μικροβιολόγος στέλνει στον ΕΟΠΥΥ τα τιμολόγια για τις εξετάσεις που διενήργησε, για να πληρωθεί βάσει της σύμβασης και των συμφωνημένων τιμών που έχει μαζί του.
Ο ΕΟΠΥΥ βλέπει την υλοποίηση του προϋπολογισμού του. Όταν οι δαπάνες ξεφεύγουν, τότε ανακοινώνει μονομερή αναθεώρηση των συμβάσεων με τους μικροβιολόγους και τους κόβει όσα χρήματα του λείπουν. Πληρώνει μόνο το 30% του κάθε παραπεμπτικού. Τα τιμολόγια που ισχύουν σήμερα έχουν θεσπιστεί πριν από 3 δεκαετίες, το 1991. Αυτό σημαίνει ότι ένα Μικροβιολογικό Εργαστήριο έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο το rebate (έκπτωση που ο ΕΟΠΥΥ επιβάλει και μειώνει τις αποζημιώσεις τους βάσει τζίρου) και το clawback (αυτόματη επιστροφή) αλλά και την απληρωσιά του Δημοσίου.
-Μειωμένες ασφαλιστικές τιμές, rebate, clawback συνολικά μειώνουν κατά 70% την τιμή που γράφει το παραπεμπτικό. Προφανώς πρέπει να υπολογίσουμε λειτουργικά έξοδα, τα υλικά που χρειάζονται για τις εξετάσεις (αντιδραστήρια και αναλώσιμα) και μισθούς, αποσβέσεις κ.λπ. Κάθε μήνα, ο μικροβιολόγος καταθέτει π.χ. να πληρωθεί €100 από εκτέλεση εξετάσεων ασφαλισμένων του ΕΟΠΥΥ και λαμβάνει λιγότερο από €28 και με καθυστέρηση 3-4 μηνών.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Να θέσει ο ΕΟΠΥΥ όριο-πλαφόν στο κάθε μικροβιολογικό εργαστήριο, σε ό,τι εκτελείται στους ασφαλισμένους, όπως ακριβώς ισχύει και το όριο επισκέψεων που ισχύει για τους κλινικούς ιατρούς. Παράλογο;
